നിള ഒഴുകുകയാണ്...കണ്ണുനീര്‍ കുതിര്‍ന്ന മണ്ണിലൂടെ...അവളുടെ ഒഴുക്കില്‍ താളമുണ്ട്...അവളുടെ ജീവിതത്തിന്റെ താളം...!ആ ഒഴുക്കിന് നഷ്ട ബോധമുണ്ട്...ഇനിയൊരിക്കലും തിരിച്ചു കിട്ടാത്ത പിന്നിട്ട വഴികള്‍...ആറ്റുവഞ്ചികള്‍ അവളെ തഴുകി...വാര്‍ധക്യം അവളുടെ ജരാനരകളില്‍ ഒളിച്ചു...മരണത്തിലേക്കുള്ള കാല്‍ വയ്പ്പിലാണ് അവള്‍...മണലെടുത്ത വൃണങ്ങളില്‍ വേദനയോടെ നോക്കി നിശ്ശബ്ദയായി അവള്‍ കരഞ്ഞു...
ഒരിക്കല്‍ അവള്‍ക്കുമുണ്ടായിരുന്നു ഒരു ബാല്യം...കുസൃതികള്‍ നിറഞ്ഞ കുത്തൊഴുക്കിന്റെ ബാല്യം...കാലം ആര്‍ക്കു വേണ്ടിയും കാത്തു നിന്നില്ല...മനസ്സിന്റെ ചാപല്യങ്ങളില്‍ നിന്നുമുള്ള മോചനം ...മദിചോഴുകി കരയ്ക്കിരുവശവും തഴുകിയ കൌമാര യൌവനങ്ങള്‍...ഒടുവില്‍ വറ്റി വരണ്ട് പുല്ത്തകിടികള്‍ക്ക് ഇരിപ്പിടമായി ചുളിവുകള്‍ ബാധിച്ച ശരീരം...വെറും നീര്‍ച്ചാലുകള്‍ മാത്രമായി നിള ഒഴുകുകയാണ് ... അവളുടെ മക്കള്‍ കുന്തിപ്പുഴയും തൂതപ്പുഴയും പോലും അവളിലേക്ക്‌ ഒഴുകിയെതാന്‍ മറന്നു പോയോ...? മരണത്തിലേക്ക് ,ഇനിയും ബാക്കിയായ ജീവിത സത്യങ്ങളുടെ യാതര്ത്യമെന്നോണം ഒരു പുനര്ജ്ജനിക്കായി കാതോര്‍ത്ത് അവള്‍ ഒഴുകുന്നു...സ്മരണകള്‍ക്ക് പോലും അവസരമുണ്ടാക്കാതെ ഒരു കടംകഥഎന്നോണം മൃത്യുവിന്റെ കാലൊച്ച കേട്ടു കൊണ്ട് ,അവസാന കണ്ണുനീരും ഈ മണ്ണിനു പകരാന്‍ വേണ്ടി....
